Het heeft wat
Wat de aanloop naar kerst met ons doet
Nog tien dagen en dan is het kerst. Toch merk ik dat ik nu al anders in deze dagen sta. Dat ik minder bezig met wat komt en meer met wat er is.
Dat begint al bij ons thuis, midden in de stad. Wonen in het centrum betekent dat je er niet omheen kunt. Gouda bij Kaarslicht komt niet langs, het is er. Met dank aan al die mensen die ervoor zorgen dat dit bijzondere evenement elk jaar weer kan plaatsvinden.
Ik loop de deur uit en stap meteen een andere sfeer in. De kaarsen die branden, de geur van glühwein, kerstliederen die overal opduiken. De stad lijkt haar dagelijkse haast even los te laten. Mensen lopen langzamer, blijven staan, kijken omhoog. Alsof we allemaal, zonder afspraak, besluiten om het even anders te doen.
Tijdens de Winterfair treed ik met mijn popkoor op in de Sint-Jan. Zodra je daar begint te zingen, verandert alles. Geluid krijgt ruimte, stemmen worden groter dan jezelf. Ik hoor mijn eigen stem opgaan in die van de anderen. Alles komt samen. Mensen lopen binnen, blijven even staan luisteren naar ons. De muziek is van niemand en van iedereen. Dat soort momenten neem ik mee naar buiten, ook als mijn jas alweer dicht is en de kou terugkomt. Al is de sneeuw ook dit jaar weer ver te zoeken.
Het zit niet alleen in zulke momenten en is natuurlijk niet alleen in Gouda te vinden. Ook als ik onderweg ben, zie ik het overal. Op het station zie ik mensen met kerststukjes lopen. Dennentakken die uit boodschappentassen steken. Cadeautjes die wat onhandig worden vastgehouden, alsof ze nog niet helemaal getoond mogen worden. Het is nog geen kerst, maar iedereen lijkt er al voorzichtig naartoe te bewegen.
Thuis is het klein en overzichtelijk. ’s Ochtends, na het opstaan, gaat gelijk de kerstboom aan. Dat zachte licht, de kerstsfeer in huis, gesprekken over wat we gaan eten met de familie. Wie wat meeneemt. Wat vast blijft en wat dit jaar anders mag zijn.
Er is nog iets waar ik elk jaar naar uitkijk: de Top 2000. De lijst die altijd hetzelfde lijkt en toch elk jaar weer iets losmaakt. Muziek die je terugbrengt naar andere momenten, andere jaren. Naar waar je was, met wie, hoe oud je toen was. Nostalgie die precies bij deze tijd van het jaar past.
Onder alles ligt hetzelfde verlangen: even niets. Na een ongelooflijk druk jaar geen plannen, geen haast, geen moeten. Tijd die niet hoeft te worden ingevuld.
Misschien is dat wat het is. Dat het niet om kerst zelf gaat, maar om de aanloop ernaartoe. Dat iedereen, op zijn eigen manier, even gas terugneemt.
Het heeft wat.