Ik lette even niet op ...
Ik lette even niet op ...
‘Ik lette een paar jaar even niet op en ineens was mijn hele taille verdwenen.’
‘Oh ja, zo herkenbaar: ik lette even niet op en toen was ik helemaal grijs.’
‘En ik had ineens implantaten in mijn kaak!’
‘Nou, dat is nog niets vergeleken met mij: de kinderen van de buren riepen ineens ‘oma!’ tegen mij, terwijl ik niet eens kleinkinderen heb.’
We lachen erom, mijn vriendinnen en ik. Dit krijg je tenslotte als je allemaal zo rond de zestig bent. Toch schuurt het stiekem wel een beetje. Iedere taille is op een gegeven moment geen wespentaille meer. Iedere bos haar wordt grijzer, hoe vaak je bij de kapper ook probeert dat voor te blijven. En ook je kaken kunnen je verrassen met dure upgrades waar je nooit om gevraagd hebt.
Het gebeurt niet in één nacht, maar het voelt soms wel zo. Alsof je je even omdraait - druk met werk, kinderen, mantelzorg, die eeuwige to-do lijst - en hoppa, daar zit een extra vetrolletje. Of een grijze lok. Of een implantaat.
Toch is het grappig: zouden we elke dag een selfie maken en de film versneld afspelen, dan zien we het langzaam gebeuren. Dan zie je rimpels die zich voorzichtig aandienen, een haarkleur die subtiel verschuift, een taille die langzaam wat meer vrijheid opeist.
Misschien is dat het geheim: niet stiekem wegkijken, maar wél even opletten. Elke dag. In het nu leven. Niet blijven hangen in hoe het was, niet piekeren over hoe het straks zal zijn, maar kijken naar wie er nu voor je spiegel staat. En dan met een glimlach naar dat zilveren haar zwaaien. Het heeft zijn eigen schoonheid.
Misschien is dat wel het mooiste voornemen voor elke nieuwe dag die zich aandient: niet ineens schrikken, maar bewust zien hoe prachtig alles verandert.